Jurrie en Ward in actie in Leuven

Vorig weekend stond de halve triatlon van Leuven ingepland. Dit moest een serieuze test worden met het oog op de IM van Frankfurt, die binnen 5 weken op het programma staat van Ward en Jurrie.

Zowel voor Jurrie als mij was dit de eerste maal dat we meededen in Leuven. We hadden al vernomen dat het een vrij zware wedstrijd was, met zowel tijdens het fietsen als tijdens het lopen enkele pittige hellingskes. De ferme wind die er stond beloofde het enkel nog wat lastiger te maken. Maar net zoals de doorsnee MTV’er houden we wel van harde wedstrijden en beschouwen we de wind eerder als onze bondgenoot. No pain no gain!

Het zwemmen gebeurde in het meer van Rotselaar. Het water was nog behoorlijk fris, maar wel enorm helder. Gewoontegetrouw koos ik er terug voor om mij mooi aan de buitenkant te leggen en wat extra meters te maken. Zo kon ik relax zwemmen en moest ik geen onnodige energie verspillen. Ik had zeker geen slecht gevoel bij het zwemmen, maar toen ik uit het water kwam zag ik al snel op mijn garmin dat het niet goed was geweest. Ik kwam pas als 130 ste uit het water. Misschien toch iets té relax gezwommen?? Jurrie was een tweetal minuten eerder uit het water gekropen.

Tijdens de aanloopstrook richting Leuven zat de wind pal op de neus. Ideale omstandigheden dus om al vrij snel meerdere atleten op te rapen. Na een dikke 10 km kwamen we het centrum binnengereden en moesten er nog 4 ronden van een kleine 20 kilometer afgelegd worden. Het was een mooi gevarieerd parcours, met 2 korte muurtjes bij het buitenrijden van Leuven, enkele langere stukken langs de vaart, alsook heel wat draaien en keren in en rond het centrum. Ik kon mij vooral goed uitleven op de lange rechte stukken. Net voor het einde van de eerste ronde had ik Jurrie te pakken. Alles verliep naar wens en het enige waar ik wat last van had, was het zien van hoe kort de subtoppers op elkaar reden. Ik vermoed dat er hier meerdere met frisse benen aan het lopen zijn begonnen. Maar de officials grepen niet in, ze zijn nochtans genoeg gepasseerd. Nu goed, uiteindelijk moet je enkel naar jezelf kijken. Ik zou hier alleszins geen voldaan gevoel aan kunnen overhouden. Ik zette uiteindelijk de achttiende fietstijd neer. Het gevoel op de fiets was ook beter dan in Bilzen. Dit stemt mij heel tevreden voor Frankfurt, waar het parcours mij normaal gezien nog iets beter moet liggen.

De eerste 2 loopkilometers verliepen eerder rampzalig. Bij een steil stukje afdaling voelde ik de krampen in de hamstrings opkomen en ik moest onverbiddelijk naar de kant om te stretchen. Dit deed mij denken aan Bolton vorig jaar, waar ik ook zo vroeg geparkeerd stond met krampen. Ik heb nochtans al wedstrijden gehad waar ik dieper was geweest op de fiets en hier helemaal geen last van ondervond. Na drie korte ‘stretch’stops kon ik geleidelijk aan mijn tempo terugvinden en nog een goede loopproef afwerken. Enkel bij de afdalingen en op de trappen was het voorzichtig trippelen om verdere krampen te vermijden. Jurrie werkte een mooi, vlak loopnummer af en kwam kort na mij tevreden over de streep.

Dit was een goede generale repetitie voor Frankfurt. Jurrie is duidelijk sterker geworden op de fiets en bij mij is het lopen wat verbeterd. Ons niveau is dus zeker even goed als vorig jaar en als we de laatste weken van tegenslagen gespaard mogen blijven, komt dat wel in orde daar in Duitsland!

Ward G

(Bij deze snel een beetje reclame: mensen die zin hebben om ons te komen aanmoedigen, op 5 juli omstreeks 6.50 uur gaan we van start in de Langener Waldsee! Frankfurt is maar een viertal uur rijden vanuit het Meetjesland! Wij beloven er alleszins een ferme lap op te geven J! )