Ironman Piet in Barcelona

Piet Van Ruyskensvelde heeft er zijn achtste volledige triatlon op zitten. Hij brengt verslag uit van zijn wedstrijd in Barcelona.

Zondag 2 oktober om 7.30h. Tussen 2.700 atleten op het strand staan om het water in te duiken geeft toch altijd een speciaal gevoel. De voorbereiding op mijn 8ste full distance triatlon is prima verlopen, mede door de Indian Summer van de voorbije weken. Deze keer geen ‘wasmachine’ maar een Roll-In waarbij om de 4 seconden 8 atleten in het water mogen. Ik heb me in het tijdvak van 1.05h geplaatst, rekening houdend met mijn zwemtijd van 30 minuten tijdens de halve van Deinze. Met een 24 graden is de watertemperatuur ideaal, wel lijkt het een eeuwigheid te duren vooraleer we het keerpunt na 1,7 km nemen. Mijn zwembril is aangedampt en ik moet mij richten op de op- en neergaande armen voor mij. Eindelijk zie ik de grote Powerbar-boog en na 1.10h kom ik aan op het strand onder de boog van de tijdsregistratie door.
Omkleden en zo snel mogelijk de fiets op. Ik zet mijn hartslagmeter aan maar krijg geen signaal en een kilometerteller heb ik ook niet, dan maar op gevoel. Het fietsparcours wordt omschreven als een snel vlak parcours. Op de paar hellingen in het begin en op het einde van elke ronde, haal ik telkens een 25-tal atleten in. Het parcours is niet echt mooi te noemen, zeker als je Nice, Mallorca en Klagenfurt hebt gedaan, dus verstand op nul en ‘buzze’ geven. Met mijn fietstijd van 5.20h ben ik best tevreden, wie weet had er met een hartslagmeter om mij op te richten meer in gezeten.
Na een korte plaspauze kan ik de marathon aanvatten. De benen voelen nog goed en aan een 12 per uur leg ik de eerste van 3 ronden af. Om de 2,5 km is er een uitgebreide bevoorrading. Ik beperk me tot water en om het half uur een gel. Tijdens de 2e ronde krijg ik darmkrampen door het relatief grote aantal gels tijdens de totale wedstrijd en moet ik een toilethokje zoeken. Gelukkig ben ik net aan een strandbar en een vriendelijke ober bezorgt me de sleutel van het toilet. Even alles loslaten 😉 en wat recupereren om daarna onze calvarietocht verder te zetten. Naar het einde van de tweede ronde toe krijg ik een dipje en moet ik eventjes iets trager gaan. Ik blijf goed eten en drinken en krijg opnieuw energie. Na het laatste keerpunt neem ik nog een gel, hopend dat mijn maag niet protesteert. Daarna is het genieten van de laatste kilometers tussen de vele toeschouwers. Wanneer ik de aankomstboog bereik, zie ik mijn eindtijd van 10.30h (marathontijd 3.47h). Als 29ste van de 270 deelnemers in mijn age groep ben ik best tevreden. En nu een weekje genieten van mijn uitgesteld zomerverlof aan een Spaanse Costa.