Iron Ward blikt terug op IM Vichy

Drie MTVers waagden zich eind augustus aan een nieuw Ironman avontuur in Vichy. Ward Goethals, Joyce Verdonck en Piet Van Ruyskensvelde. Ward blikt uitgebreid terug. Een verhaal vol emotie.

9 u 55…Had iemand mij in juni, in volle aanloop naar Frankfurt, gevraagd of ik hiermee tevreden zou zijn, zou ik getwijfeld hebben. Ik zou er wel mee kunnen leven, maar ik hoopte toch een pakje verder onder die 10 u grens te duiken. Ik voelde mij super en had een nagenoeg perfecte voorbereiding gekend zonder kwetsuren. Mijn lichaam was duidelijk sterker geworden door de stabilisatie, iets wat ik vorige jaren nooit had gedaan. De schema’s van Dominic wierpen zijn vruchten af en in juni kon ik enkele sterke wedstrijden afleveren, met telkens een goed gevoel achteraf.

Maar de ervaring heeft mij ondertussen ook wel al geleerd dat je voor geen enkele wedstrijd voorspellingen kan doen, er zijn namelijk zoveel factoren die een rol spelen. Zo was er 2 jaar geleden bv de hittegolf in Frankfurt. Ik had me dit jaar dan ook zeker niet vastgepind op een bepaalde tijd, ik wou gewoon graag eens een degelijke marathon lopen. Als dit lukt, weet je ook meteen dat die mooie tijd automatisch volgt.

En dan die 23^ste juni, een rustig ritje naar het werk, de laatste werkweek was in zicht, de zwaarste trainingen zaten er reeds op…In een schijnbaar onschuldig bochtje komt er plots een brommer vanuit de tegenovergestelde richting uit het wiel van een coureur geschoten. Alles gebeurde in een fractie van een seconde, ik had geen tijd om ook maar naar mijn remmen te grijpen, knal erop en erover, met de gekende gevolgen. Niet alleen mijn voorvork, maar ook mijn spaakbeen was dwars door. Mijn wereld stortte even in en de ‘dader’ heeft het wel geweten, maar 5 minuten later kon ik alles al goed relativeren. Oh ja, het kon veel erger…Net voor de operatie in het ziekenhuis had ik al snel gevraagd aan de chirurg hoelang ik niet zou kunnen sporten. Hij sprak van slechts 2 weken gips en snel mobiliseren. Dat klonk mij als muziek in de oren. Na de operatie lag ik snachts op de kamer al te kijken naar welke wedstrijd ik eventueel nog zou kunnen meedoen dit seizoen. Ik had te hard gewerkt dit seizoen om, na een jaar met veel minder sport, terug op een goed niveau te komen. Deze arbeid moest gewoon beloond worden!

Toen ik enkele dagen later zowel bij de dokter als de chirurg even aftoetste als ik nog mocht dromen van een volledig triatlon eind augustus, zeiden ze dat dit misschien wel moest lukken. Het zou nipt worden. En het zou zeker niet in topvorm zijn. Na veel wikken en wegen, het overtuigen van mijn bezorgd vrouwtje en overleg met coach Dominic werden de zinnen gezet op IM Vichy. We hadden nog 7 weken om ons hier zo goed mogelijk op voor te bereiden. Volgens Dominic moest dit voldoende zijn om terug in ‘vorm’ te geraken. Ideaal waren de eerste weken zeker niet, want naast mijn arm was ook mijn andere schouder geraakt, waardoor mijn beweeglijkheid eerder beperkt was. Gelukkig kreeg ik toen veel hulp van familie, want anders was het heel moeilijk geworden met de kindjes. Op de rollen met de arm in het gips, handig is anders. Gelukkig had ik iemand die alles klaarzette voor mij, merci zoetje ? Na 2 weken kreeg ik een afneembare gips en kon ik ook starten met lopen. (Ik stond zelfs klaar om op het laatste moment alsnog naar Frankfurt te vertrekken en deel te nemen, gelukkig heb ik dat niet gedaan. Want toen ik eens probeerde zwemmen de volgende dag, moest ik die poging al na 10 meter staken, amai dat viel tegen voor beide armen).

Meerdere mensen hadden mij verwittigd dat de conditie na een volledige verdoving wel een pak minder kon zijn, maar dat het zo slecht zou zijn had ik toch niet verwacht. Op de fiets was de schade beperkt, maar in het lopen was de achteruitgang enorm. Mijn resultaten voor de looptest bevestigden dit. Soit, gewoon de schema’s blijven volgen zonder hier veel aandacht aan te besteden. En vooral alle dagen naar de kiné en oefeningen doen om zowel schouder als arm terug sterker te maken. Na een viertal weken lukte ook het zwemmen al…Oef, ik zou toch al zeker kunnen meedoen ? De laatste weken voelde ik ook eindelijk dat het lopen beterde, en besefte ik dat ik toch nog op een degelijk niveau zou kunnen racen.

Vertrokken op woensdag met Gino en Joyce richting Vichy. We deden meteen een parcoursverkenning in een verzengende hitte. Man wat was dat warm! De overgang van het herfstweer in België was enorm. De volgende dagen waren de max. Samen op een zalig appartement met groot terras en zicht op het zwem- en loopparcours ‘chillen’. Joyce maakte de lekkerste pasta’s klaar en DJ Gino zorgde voor de sfeer. Ik vergat helemaal waarom ik nu eigenlijk in Vichy was. Enkel de momenten dat ik lijdzaam moest toekijken hoe Gino wat alcohol tot zich nam (kwam niet vaak voor hoor?), daagde het dat ik hier wel degelijk met een doel was. Ik had nog nooit zo een relaxte voorbereiding op een wedstrijd gehad. Het was ook te warm om nog veel uit te steken. We waren wel al eens gaan neuzen aan de start- en finishzone, en dat zag er allemaal heel goed uit. Deze plaats is gewoon gemaakt om een wedstrijd van dit kaliber te organiseren, met alles op één en dezelfde plaats (start, wisselzones, finish, registratie, pastaparty, olympisch openwaterbad heel dichtbij,…). Op zaterdag zijn we nog even gaan supporteren voor de Belgen, met Van Lierde op kop. Het was dan al duidelijk dat de zwemtijden hier traag waren, en een snelle fietsproef zeker tot de mogelijkheden behoorde. ´s Middags kwamen Sofie en Kasper toe met de trein, en waren we compleet voor raceday! ´s Avonds nog een korte briefing met z’n allen om de westrijddag voor iedereen zo optimaal mogelijk te laten verlopen. Het was duidelijk dat iedereen er klaar voor was.

Raceday. Iets voor 5 opgestaan, zo veel mogelijk pannenkoeken naar binnen gewerkt en dan met de fiets naar de start. Handig toch van een stadsfiets mee te hebben! Het was de eerste maal dat ik een rolling start meemaakte, en dit is echt wel een ferme verbetering. Ik heb geen enkele tik moeten incasseren gedurende het hele traject. En dat was best lang… 4250 m volgens mijn garmin, en dat zonder pak. Ik heb dit jaar nooit zo ver gezwommen ? Na 1 u 16 min kwam ik uit het water, nagenoeg exact de tijd die ik de dag voordien voorspeld had. Een vlotte wissel, even stoppen om vrouw en zoon een dikke zoen te geven en de tijdritbolide op voor een ferme rit van 180 km met 1300 hoogtemeters. De eerste 40 km gingen heel goed en ik had een partner gevonden die er nagenoeg hetzelfde tempo op nahield. De grote inhaalrace was bezig! Tot ik op een helling plots een fluitje hoorde, mijn hoofd draaide, en ik prompt een blauwe kaart onder mijn neus kreeg geduwd. Nog voor ik kon reageren was de motor al weer weg. Van een onterechte kaart gesproken, een pipo die mij kort daarvoor de pas afsnijdt en meteen blijft hangen. En op een helling dan nog! Soit, er zat niets anders op dan 2 km verder de strafbox in te rijden en mijn ‘tijd’ uit te zitten. En ondertussen iedereen terug te zien passeren. Na die 5 min stoof ik dan ook vrij kwaad de box uit en draaide het gashendel goed open. Vanaf dit moment heb ik 140 km helemaal alleen gereden en enkel atleten opgeraapt. De laatste 40 km voelde ik wel dat het beste eraf was en zakte mijn tempo. Ik bleef wel goed eten en drinken, want het was ondertussen ook wel 30 graden geworden. Na een onverhoopte 4 u 56 min was ik dolblij dat het fietsen erop zat. De zwaarste discipline moest nog komen, maar ik was eigenlijk content dat ik kon beginnen lopen. Bij dit onderdeel had ik nog heel wat vraagtekens, zeker omdat ik toch te weinig volume had kunnen trainen om goed te zijn. Ik voelde wel vrij snel dat er nog voldoende energie in de tank zat toen ik tijdens de eerste kilometer met Gino naast mij (op de fiets) nog een rustig klapke kon doen. In tegenstelling tot Frankfurt 2 jaar geleden viel de warmte nu niet zo hard op mij. Het was een heel mooi loopparcours langs de rivier, door parkjes en het mooie stadscentrum. Sofie en Kasper stonden ook op een ideale plaats waar ik ze twee keer kort na elkaar kon zien. En elke passage door de finisharea lopen, dat was toch telkens een goosebumps moment. Halverwege keek ik voor het eerst eens op mijn horloge naar de totale tijd, en ik zag zowaar dat er nog een sub 10 u inzat! Vanaf dan voelde ik wel dat de benen er niet zo veel zin meer in hadden. Bij de voorlaatste passage aan de finish, met nog 10.5 km te lopen, zag ik 8 u 57 op mijn garmin. Dit kon gewoon niet meer fout lopen. Maar eens ik de sfeervolle arena was uitgelopen, was het nog een ronde hard werken om onder die 10 u te blijven. Naast vermoeide benen begon de hitte (33°) ook zijn tol te eisen. Gelukkig kon ik de laatste kilometers nog een klein tandje bijsteken en zo overgelukkig na 9 u 55 over de finishlijn lopen…Wat een gevoel alweer, al die emoties, de gedachten aan de val, de ambetante dagen/weken erna, het harde labeur om de conditie terug op niveau te krijgen, de vele vraagtekens rond die conditie, mijn vrouwtje die mij hier alweer keihard in gesteund heeft, alle steunberichtjes van vrienden en familie,…Vooraf had ik eerlijk waar geen tijd in mijn gedachten, ik wou er gewoon van proberen ‘genieten’ en van halverwege de marathon ben ik dan af en toe eens naar mijn totaaltijd beginnen kijken. Dit was een absolute kers op de taart van een schitterende week in Vichy!!

Dank u zoetje voor ALLES, ik weet dat dit ook voor jou niet gemakkelijk was om na de val mee te gaan in mijn verhaal om alsnog een ironman te doen. De hele vakantie zag er plots anders uit, de bezorgdheid om mij op de fiets te zien springen wetende dat ik nog half ‘kreupel’ was ?. Lucky me met zo’n echtgenote!!!!

Mijn broer, voor de compagnie tijdens de vele lange duurritten langs de vaarten alsook het vervoer naar en gezelschap tijdens meerdere zwemtrainingen. Dit maakt trainen VEEL plezanter!!

De familie voor de opvang de eerste dagen/weken na de val, kiné Coppé voor de behandelingen en de vele sportspecifieke revalidatieoefeningen, coach Dominic voor de schema’s die mij in enkele weken tijd toch vrij sterk terug brachten, en last but not least: Joyce en Gino…Wat een 2 droomgezellen!

Joyce: ik doe mijn pet af voor jouw prestatie. Het feit dat je zo’n uitdaging om te beginnen al aangaat, vind ik gewoonweg fantastisch. Een gans jaar voorbereiding, ik weet wat dat zowel fysiek als mentaal van een mens vergt.  En dat op zich is al een diepe buiging waard , en dat vergeten veel mensen. Zo’n prestaties komen niet vanzelf. Ik hoop van harte dat je een voorbeeld mag zijn voor andere twijfelaars binnen de club. Van ontgoocheling mag er dus absoluut geen sprake zijn!! Op naar de volgende!!!!

Gino: ge zijt nen droomkerel/begeleider. Merci voor de bevoorrading (ook al was het niet altijd even eenvoudig ?), maar vooral voor het gezelschap gedurende deze week. Om het simpel te zeggen: ge zijt nen ‘peet’ met het hart op de juiste plaats, en in mijn ogen zijt ge nog nen prille dertiger ? Ik hoop echt dat je er toch ooit zal in slagen om een volledige triatlon tot een goed einde te brengen, en dan zal ik met VEEL plezier jou bevoorraden en ondersteunen!

TEAM Vichy, to be continued…..

Btw voor de twijfelaars: van decor was dit veruit de mooiste ironman die ik al meedeed!!