Jurrie ziet af in Ironman Zürich

De voorbereidingen en trainingen verliepen vlot. De conditie zat goed, dat bewezen de voorbereidende wedstrijden. Toch draaide het voor Jurrie Van Waeyenberghe anders uit op de Ironman van Zürich op 24 juli.

Nathalie, Nelles, mijn ouders en mezelf vertrokken op dinsdag richting Zürich, waar ik daags nadien afgesproken had met mijn coach Dominic De Caluwé om het fietsparcours eens aan de tand te voelen! Helaas had ik een stevige verkoudheid opgelopen en was de verkenning niet altijd aangenaam, ondanks dat het een zeer mooie locatie is, had ik er maar weinig van genoten! Naarmate de wedstrijd dichterbij kwam werd ik stilaan de oude, althans dat dacht ik toen. Dominic en ik waren er klaar voor, het mag beginnen!

24/07 Race-day. Zoals gewoonlijk zeer vroeg uit de veren voor het ontbijt op bed om 3u30, nog even verfrissen en we konden ons begeven naar het wedstrijdgebeuren. Eens aangekomen nog even ons zakken in de wisselzone checken en de nodige voeding op de fiets plaatsen en dan zich rustig aan begeven naar de start…

We kregen de keuze om zonder pak te zwemmen ook, maar heb verstandelijk gekozen om toch met pak te zwemmen, het voordeel hiervan is iets te groot! Eens ik mits assistentie van mijn verloofde Nathalie mijn pak had aangetrokken droop ik samen met Dominic af naar onze startbox vooraan zwemtijd “-1u”. Tevens was het ook de eerste maal dat ik een rolling start meemaakte (elke 5” 8 atleten in het water) dit om iets comfortabeler te zwemmen. Dit was echter niet het geval, het was al worstelen vanaf de eerste meters. De locals in de fietsenwinkel hadden er ook op gewezen dat er behoorlijk wat stroming op het water kon zitten, deze tegenstroom kregen we op onze boterham tijdens het lange rechte stuk van ongeveer 2km, dit bleef maar duren. Na een zwemtijd van 1u spartelde ik als een vis uit het water, rennende naar de wisselzone. Ik was tevreden over de tijd, maar voelde echter meteen aan mijn benen dat het niet vlot ging, dit was nog maar lopen naar de fiets! Het fietsen kon beginnen, startend met wat vlakke kilometers langsheen het prachtige meer, om dan te starten aan de beklimmingen. Ik werd continue ingehaald, zelfs tijdens de beklimmingen, waar ik anders het verschil kon maken, moest ik nu aanklampen. Aan de voet van Heartbreak Hill hoorde ik al de feestende massa supporters, dit gaf me wel kippenvel! Ik kreeg even een boost door de rijen supporters op de beklimming. Daar kon ik ook op bevoorrading rekenen van Aäron en foto’s van Patrick, waarvoor dank! Enkele kilometers verder kwam ik aan het einde van de eerste ronde, controleerde mijn tijd en haspelde verder mijn kilometers af. Rond kilometer 110 kreeg ik al een dipje, wat zeker niet mijn gewoonte is. Ik bleef rustig en reed zo naar het einde van het fietsen….

Zo gezegd zo gedaan, trok ik na 5u20 fietsen mijn loopschoenen aan voor de afsluitende marathon. Na de eerste kilometers wist ik meteen hoe laat het was, dit gaat nog een zware dag worden!!! Mijn sterkste punt was nu een hel geworden. Ik heb dan maar een beroep gedaan op mijn karakter en zo mij ronde per ronde naar de meet gesleept! Elke ronde (10.5km) duurde een eeuwigheid, ik werd steeds ingehaald, kreeg er nog maagproblemen bij ook, maar opgeven of wandelen was echt geen optie!

Ondertussen was mijn coach aan een paradetocht bezig en wederom een sterk nummer uit de mouw aan het schudden, om naar op te kijken!

Wat was ik blij dat ik mijn laatste bandje kon aandoen om me dan te begeven naar de finish, met een volledig lege tank ben ik over de meet “gelopen” met het gevoel “wat ben ik blij dat ik er ben!” Het was voelbaar dat de verkoudheid toch zijn sporen achtergelaten had en er zat deze dag jammer genoeg niet meer in!

Van de 10u21 heb ik mijn supporters toch enkele uren mentaal gemarteld…

Ik wil hen wel bedanken voor de steun, vooral Nathalie die me het gehele jaar helpt! Ook bedankt aan mijn coach Dominic De Caluwé die er dag en nacht staat.

 

TO BE CONTINUED!!!!!!!!!!!