Eindelijk bingo voor Simon Pauwels op duatlon in Lembeke

Na jaren zwoegen, is MTVer Simon Pauwels er eindelijk in geslaagd winst te pakken in de Lembeekse Bosduatlon. Bij de vrouwen ging de zege naar Myrthe De Ruijsscher. Alle podia en ook een verslagje van prijsbeest Simon Pauwels lees je hieronder.

Duatlon Lembeke. Al sinds 2014 sta ik aan de start van mijn favoriete wedstrijd. Elk jaar werden de ambities groter en sloop ik dichter en dichter naar voren in de uitslag. Na de goede prestatie op de vorige crossduatlon in Emines, waren de ambities dan ook torenhoog. Zelf startte ik maar met 1 doel: winnen. Ik verkondigde dat ook luidkeels, zo had ik mijn vriendin de bloemen al beloofd. Ik was me er echter van bewust dat er nog goede atleten zouden starten en dat ik evengoed 5de kon eindigen, waarmee ik dan ook vrede zou nemen wanneer deze beter waren.

Wat voorafging

De week voor de wedstrijd was ik extreem rustig. De dag voordien kon ik helpen bij de opbouw en zo de pijltjes verkeerd hangen om de tegenstand verkeerd te sturen … Door een volledige dag te helpen klaarzetten, had het parcours geen geheimen meer voor mij. Hoe kan dat ook op een parcours waar je al van je 8ste aan het trainen bent. Enige nieuwigheid was een stuk dwars door de maïs, waar Wim zich mee bezighield en perfect berijdbaar maakte. Om 17 uur was het tijd voor de officiële parcoursverkenning samen met mijn zus. Voor haar zou het haar eerste wedstrijd ooit worden en ze kon dus nog wat tips & tricks gebruiken. Eline was danig onder de indruk en vrij gestresseerd terwijl ik de rust zelve was. Dit was een groot verschil met andere jaren, waar ik al weken op voorhand nerveus werd voor de duatlon in Lembeke. Dit beloofde dus al veel goeds. Later op de avond was het tijd voor de officiële, tactische bespreking. Deze ging door in Bartoutcourt. Natuurlijk kon op de tactische bespreking een fris pilsje niet ontbreken. Vorige week bleek dat fris pilsje een positief effect te hebben, dus rekenden we daar net voor duatlon Lembeke ook op.

Leve pannenkoeken

Na een goede nachtrust had ik enorm veel goesting in de wedstrijd. Om de aandacht nog niet te veel bij de wedstrijd te leggen, heb ik nog wat gewerkt in de voormiddag en de aflevering van Extra Time Koers herbekeken. Om 11.30 uur afgesproken met een deel van de Lembeekse elite atleten (Daan Van Der Hoeven & Karsten Pauwels) om ons rugnummer te gaan afhalen. Ik zou starten met nummer 5, wat me een plek in de wisselzone tussen de grote kanonnen van 2 jaar geleden opleverde. Na het afhalen van het rugnummer was het tijd voor de lunch. Heerlijke verse pannenkoeken met honing en vers fruit. Wat smaakte me dat! Om helemaal fris te zijn, besloot ik om nog een middagdutje te doen en daarna me klaar te maken voor de wedstrijd. Na het middagdutje was van nervositeit nog geen sprake. Ik maakte me volledig klaar en vertrok. Normaal verken ik de fietsronde nooit meer op de wedstrijddag, maar dit jaar wilde ik absoluut nog eens door het maïsveld ploeteren. Zo gezegd, zo gedaan. Daar haalde ik me voor de geest dat hier de beslissing wel eens gemaakt zou kunnen worden in de fietsproef. Na de verkenning in mijn cocon gekropen en met wat stevige muziek in de oren begonnen aan de loopopwarming. Tijdens de opwarming begonnen de darmen op te spelen. Dit kon ik wel missen. Was ik dan toch nerveus? Waarschijnlijk wel. Maar dan zijn er moeders om u te redden! Gelukkig had zij Imodium mee!

En go!

Eens aan de startlijn kwam de nervositeit echt wel. Ik stelde me erbij en stelde vast dat ik pas op rij 2 of 3 kon starten. Dacht iedereen dat hij zo snel ging lopen? Ik kon me niet voor de geest halen dat er 30 atleten sneller zouden lopen dan ik. Maar ik dacht ook, bij de start komt er wel snel een gat en daar duik ik in om zo door te schuiven naar de kopgroep in het lopen. Ik ben het drummen toch gewoon van het veldlopen vroeger. Stipt om 15 uur begonnen we aan het uur geweldig hard afzien. Mijn idee om door te schuiven viel in het water en na 200 meter was ik in 30ste positie verzeild geraakt. Ik kon niet voorbijsteken en wilde sneller lopen. Er ontstond al lichte frustratie. Ik kon na een tijd gelukkig toch doorschuiven en vatte post op de 5de positie. Mijn doel was in het lopen om zo kort mogelijk bij de snellere lopers te zitten, die ik dan pijn zou proberen doen in het fietsen. In het lopen zat ik continu in de kopgroep. Tot er plots een tempoversnelling kwam en ik moest afhaken. De tempoversnelling duurde echter niet lang en daarna liepen Steven De Muyt, Pieterjan Roeygens en Pieterjan Penne een kleine 10 seconden voor mij uit. Ik besliste om eigen tempo te blijven lopen en op 10 seconden te blijven hangen. Ik voelde ook dat ik nog overschot had in het lopen, wat al anders geweest is in Lembeke. Op 10 seconden van de leiders kwam ik de materiaalzone ingedraaid als 4de. Hier realiseerde ik mij dat een goede wissel noodzakelijk was en ik dan meteen zou doorstomen naar de leiders om dan even op krachten te komen.

Gas geven

Pieterjan Roeygens kwam als eerste de materiaalzone uit, op de voet gevolgd door Pieterjan Penne. Steven De Muyt wisselde iets langzamer en kwam daardoor gelijktijdig met mij de materiaalzone uit. Ik stoomde meteen door en keek niet achterom. Ik wilde zo snel mogelijk naar Pieterjan Roeygens rijden en dan konden we wel zien wie er nog mee was en wie niet. Eenmaal in de Bisschopslag hing ik aan het wiel van Pieterjan Roeygens. We keken even achterom en we waren al los met ons tweeën. We beslisten dan ook om samen rond te draaien en een gat te proberen slaan. Tijdens de eerste ronde sloot Steven De Wulf nog aan en zo waren we met 3. We draaiden goed rond en iedereen deed zijn kopwerk, dat was dus echt aangenaam fietsen! Op het einde van de eerste ronde keek ik even achterom en toen zagen we al niemand meer in de directe nabijheid. Het gat was gemaakt en het zou tussen ons 3 gaan voor de overwinning. Mijn plan was nu om mij rustig te houden in de 2de ronde en in de 3de ronde als eerste het maïsveld op te draaien om zo te proberen wegrijden van mijn 2 compagnons. Vanaf ongeveer halfweg de 2de ronde nam Steven De Wulf de kop en begon stevig op kop te rijden. Dit deed me even schrikken, ofwel was hij zo sterk, ofwel was hij zich te pletter aan het rijden en zou hij moeten lossen bij een demarrage in de 3de ronde. Bij het opdraaien richting de Bisschopslag in de 3de ronde kwam Steven De Wulf van kop. Ik schoot er mij voorbij en probeerde weg te rijden. Ik zoefde tegen 43 km/uur over het asfalt. Pieterjan Roeygens slaagde er echter vrij snel in om het gat dicht te rijden. Toen voelde ik al dat Pieterjan en ik de sterkste waren en Steven misschien toch iets te veel op kop had gereden. Na deze demarrage was het voor mij duidelijk: alles mag gebeuren, maar ik draai als eerste het maïsveld op! Zo gezegd, zo gedaan. Daar ging ik stevig door en op het einde van het maïsveld zou ik kijken wie er nog mee was. Ik draaide het maïsveld af en was alleen. Pieterjan volgde op 5 seconden en Steven zat iets verder. Ik probeerde het gat uit te diepen, maar slaagde er niet in en besliste dan ook maar om Pieterjan terug te laten aansluiten, even te herbronnen en alles op het afsluitende lopen te zetten. De sterkste zou dan wel winnen.

Laatste cartouches

Ik moest en zou als eerste de wisselzone uitdraaien en was van plan om meteen keihard tempo te maken in het lopen om zo een gat te proberen slaan zodat Pieterjan mentaal kraakte. Ik deed mijn wissel blind en stond naar Pieterjan te kijken. Hup 1 loopschoen aan, YES Pieterjan moet zijn loopschoenen nog beginnen aandoen. 2^de loopschoen aan en gaan! Eerste 300 meter volle bak tempo gemaakt en dan eens achterom gekeken: een mooie voorsprong van ongeveer 10 seconden. Wat voelde ik me nog sterk, Ik voelde me niet kapot gaan in het lopen en kon mijn tempo vasthouden. Ik bleef echter op mijn hoede en toch licht onzeker. Maar het gat bleef ongeveer 10 seconden. Bij het opdraaien van de parking kwam het besef. Ik win hier de wedstrijd van mijn dromen! Als 12-jarig gastje kwam ik al kijken naar deze wedstrijd en droomde ervan om ooit zelf deel te nemen. Ik keek met open mond naar de toppers als 12-jarig gastje. Deze wedstrijd is dan ook de reden waarom ik 7 jaar geleden met duatlon begonnen ben en nu bij MTV zit! Het gevoel bij het overschrijden van de finishlijn is dus onbeschrijfelijk. Belofte maakt natuurlijk schuld en de bloemen konden meteen in goede handen afgegeven worden. 1 ding was zeker, het beloofde een stevige avond en nacht te worden, die niet nuchter afgesloten zou worden. De details bespaar ik jullie, maar ik kan jullie wel beamen dat er stevig gevierd is geweest. Wel niet stevig genoeg, want op zondagmiddag stond al een duurloop van 15 kilometer op de agenda. De voorbereiding voor duatlon 2022 is begonnen…

Natuurlijk komt zo een overwinning er niet zonder hard te werken. Maar ook door de bijstand van mijn ouders, familie, vriendin, trainer Eric Van de Veire, de trainingsvrienden van Jong Rijdt & Mijdt, de leden van MTV, duatlon-trainingspartners en de vele supporters. Die vele supporters waren overigens geweldig! Wat een sfeer was dat telkens wanneer we in de buurt van de wisselzone kwamen.

klik hier voor: alle uitslagen

Meer foto’s zien: check onze Facebookpagina