Aloha! Onvergetelijke momenten tijdens Ironman Hawaï
Ward Goethals en Bavo Sierens hebben dé ultieme droom van zowat elke triatleet beleefd. Begin oktober namen ze deel aan Ironman Hawaï. Zet je schrap voor een prikkelend verslag van twee MTVers op Hawaï.
Het verslag van Ward
Begin juli maakte ik in Bolton mijn ultieme sportdoel waar. In wat mijn laatste IM zou worden, vielen alle puzzelstukjes voor de eerste maal perfect in elkaar. Met zowaar een podium in mijn agegroup en een twaalfde plaats algemeen overtrof ik ruimschoots mijn stoutste verwachtingen. Deelnemen in Hawaii is nooit een droom geweest, mij ervoor kwalificeren wel. Wie dat had durven voorspellen toen ik met triatlon startte, had ik helemaal gek verklaard. De mensen die mij al kennen van vroeger kunnen dit zeker beamen. 😊
Ik kon Hawaii natuurlijk niet laten liggen, en dus kwam het erop aan van nog een paar maanden door te trainen en afscheid te nemen van de lange afstand in het walhalla van de triatlon, on the Big Island, Hawaii. Ondanks het feit dat ik heel goed besefte dat een wedstrijd in zulke zware weersomstandigheden helemaal niets voor mij is, probeerde ik toch opnieuw toe te werken naar de topvorm. Immers, hoe beter de vorm, hoe minder het afzien. Tot een week of 5 op voorhand verliep alles naar wens, maar net als de zwaardere weken gepland stonden, liep alles in het honderd. Een spierscheurtje in de kuit, gevolgd door een coronabesmetting zorgden ervoor dat ik toch met een klein hartje naar de andere kant van de wereld afreisde. Niet de schrik om slecht te presteren, maar vooral om ongelooflijk hard af te zien zat er wel wat in. Na de extreme omstandigheden en de martelgang in IM Frankfurt 2015 had ik mezelf immers beloofd zoiets nooit meer te doen. De laatste 10 dagen voor de afreis kon ik gelukkig toch nog wat volume trainen, op nog een aanvaardbaar niveau.
De eerste dagen in Kona waren een kleine ramp. De gevolgen van de jetlag had ik toch ferm onderschat, en bij de trainingen hier was het gevoel nooit goed. Vermoeidheid, hoge hartslagen, last van de warmte … Neem daar nog eens bij dat de Highway hier de ganse week werd platgereden en gelopen door indrukwekkende atleten, amai wat was dat allemaal?? Mijn roomies Bram en Bavo hadden na een paar dagen duidelijk al een veel beter gevoel te pakken dan ik. Ik had voor mijn eigen al uitgemaakt dat ik in het fietsen echt wel gedoseerd ging rijden, wie weet zou de marathon dan toch nog ietwat meevallen?
Raceday
Maar … het is 2022, het jaar waarin ik 40 werd, en laat duidelijk zijn dat dit mijn jaar is 😊. Van bij de start bij het zwemmen had ik een goed gevoel te pakken. Het was vrij lastig zwemmen met 600 prille veertigers, maar halverwege vond ik de juiste voeten om in te zwemmen en kwam ik heel comfortabel terug aan wal in een tijd van 1u07 min. Ik had nog nooit zo snel gezwommen zonder pak. Van een goede start gesproken!
Op de fiets kreeg ik snel het gevoel dat mijn lichaam mij vandaag echt niet in de steek zou laten. Ik fietste rond aan hartslagen waaraan we de vorige dagen gingen losrijden, en toch lag mijn tempo een stuk hoger. Ik kon het heel moeilijk geloven, maar het bleef duren. Goed gegeten en gedronken, ik heb mijn benen op geen enkel moment gevoeld. Nog nooit meegemaakt op een Ironman! Het enige waar ik wel wat last van had was mijn onderrug, maar door regelmatig de oplopende stukken recht te zitten, was dit nog draaglijk. Zo kwam ik heel fris in de wisselzone terug na 5u08 min fietsen. Met een gemiddelde van een goede 35 km/u had ik mijn verwachtingen toch overtroffen. Een tweede opsteker!
En dan het lopen… Hier begint de wedstrijd voor mij pas echt, zeker in deze weersomstandigheden. Vertrokken aan een degelijk tempo met een natte handdoek in de nek (gouden zet!) Met de vele sproeiers op Ali drive viel de hitte nog best mee. Bij elke bevoorrading de nodige tijd genomen om te drinken en ijs in de pet en in het trisuit te doen. Op km 12, bij de klim op Palani Road richting de Highway, was het gedaan met sproeiers langs het parcours en begon de echte strijd tegen de warmte, en vooral de mentale strijd. Tien kilometer rechtdoor op de Highway, vooral oplopende stukken. Eindeloos lang ….Om dan af te slaan richting Energy lab, dat is 4 kilometer lopen tot een kegel en terug 😊 Op die terugweg begon het afzien pas echt: met de wind in de rug viel alle verkoeling weg en was het zaak van niet te oververhitten. Eens uit Energy lab, mag je dezelfde 10 kilometer terug lopen op de Highway. Het was echt een struggle van aidstation tot aidstation, om daar dan als een halve gek ijs en bekers water over mij te kappen. Maar … als ik de taferelen rond mij zag, was ik er nog zo slecht niet aan toe. Hier zie je pas echt lijken. Kotserkes, stappers, stretchers, zelfs mannen die volledig van de wereld tegen de vangrail lagen. Onvoorstelbaar wat een slagveld je hier ziet. Het is duidelijk dat er op het hoogste niveau tegen en dikwijls ook over de limiet wordt gegaan.
De laatste kilometers waren dalend, gelukkig maar want mijn benen waren volledig kapot. De conditie was eigenlijk echt verbazend goed (bestaan topdagen dan toch?), maar ik kon niet wegstoppen dat ik te weinig heb gelopen de laatste weken, waardoor ik vanaf km 20 toch al pijn in mijn benen begon te krijgen en mijn tempo terug moest schroeven. Na 3u54 lopen kon ik met een gelukzalig gevoel de finish overschrijden, voor de laatste maal op een long distance, en dat op het WK Ironman … En dan nog mooi in de eerste helft van mijn agegroup en overall klassement met een totaaltijd van 10:22:23.
Conclusie
Anything is possible? Dat zeker niet, maar toch veel. Ik ben enorm trots op wat ik heb kunnen presteren sinds ik startte met triatlon in 2011. En vooral dat ik dit heb kunnen doen op een heel normale manier. Er was altijd een leven naast de triatlon. Ik heb er veel voor gedaan, maar quasi niets voor gelaten. Ik heb geen voedingsgewoontes aangepast, nooit een goede pint gelaten. Plezier maken stond altijd centraal. Laat dit een boodschap zijn voor de sportmannen/vrouwen die ook graag eens naar de frituur gaan en een trappist achterover slaan: blijf dit vooral doen, je goed in je vel voelen zorgt voor mentale weerbaarheid. En dat heb je absoluut nodig in deze sport. That’s the key. Laat je niet meeslepen in alle hypes rond trainingssmethodes, voedingssupplementen en dergelijke. Gewoon doen waar je je goed bij voelt, en natuurlijk ook wel trainen 😊! Amen to that!
De volgende doelen zullen op de kortere afstand zijn en niet voor direct. Nu ga ik mijn lichaam de rust geven die het absoluut verdient. En mijn allerliefste vrouw en kindjes doodknuffelen. Want daar had ik op Hawai het meeste nood aan😊!!
Het verslag van Bavo
Once in a lifetime
