Marathonman Dries in Malaga
Dries Van De Veire heeft zich op de marathon van Malaga gestort. Een goeie chrono, maar toch niet zo tevreden. Vooral dan over de organisatie. Hieronder zijn verslag vol tips, tricks en volstrekt nutteloze weetjes. Ay, Caramba!
Na de zomermaanden begon het opnieuw te kriebelen om er nog eens een marathon tegenaan te gooien. Mijn oog viel eerst op Valencia, maar die was jammer genoeg al snel volzet. Malaga, in het uiterste zuiden van Spanje, bleek een zonnig en aangenaam alternatief.
De stad
Voor ik overga naar het sportieve luik, toch eerst een paar woorden over Malaga zelf. Midden december stegen de temperaturen er nog altijd tot 20 graden, waardoor het heerlijk toeven was in deze stad (en waardoor de kerstmuziek die je her en der hoorde wel vrij bizar aanvoelde). Het centrum heeft een heerlijke vibe, de bevolking is enorm vriendelijk en je vindt er café na restaurant na tapasbar. De meerwaardezoeker onder u is vast geïnteresseerd in de kerken, de kathedraal, de Moorse vesting (Alcazaba), de vele musea of het geboortehuis van Picasso (de uitvinder van de gelijknamige Citroën). Kortom, Malaga is een dikke aanrader als citytrip!
De voorbereiding
Aangezien de gemiddelde Spanjaard ongeveer 30 centimeter kleiner is dan de doorsnee Belg, hoopte ik vooraf dat ook de marathonafstand wat minder dan 42,2 km zou zijn. Ijdele hoop, bleek alras, en dus zat er maar één ding op: trainen, trainen en nog eens trainen. Het gevoel zat gelukkig vrij goed; de week voor de race had ik nog 35 km gelopen met de vingers in de neus (wat het ademen wel wat bemoeilijkt), maar enkele dagen voor vertrek, tijdens een laatste kort loopje, voelde ik plots een hevige pijnscheut in mijn rechterkuit. Game over vreesde ik, temeer omdat stappen de dag erna erg veel pijn deed. Maar hierover later meer (als dit geen cliffhanger van jewelste is).
De beleving
Malaga mag dan wel fantástico zijn, de dag voor de marathon viel het niet bepaald op dat er een sportevenement te doen was. Mijn twee vorige deed ik in Rotterdam en Parijs, en daar voelde je de adrenaline al opborrelen bij het afhalen van je racenummer. Het is wel wat appelen met peren vergelijken uiteraard, want Malaga is een veel kleinere marathon (een kleine 4.000 deelnemers), maar van het afhalen van mijn nummer in een of andere muffe sporthal ver buiten het stadscentrum, werd ik niet bepaald vrolijk.
De race
Over naar race day, zondag 15 december. Bij het ontwaken plaste ik bijna pure olijfolie en lag het Spaanse eten van de dag ervoor toch redelijk zwaar op de maag. Kwam daarbij nog de onzekerheid over mijn nog altijd licht pijnlijk aanvoelende kuit. Al bij al had ik er niet veel zin in. Om 8u30 stipt gaf de burgemeester het startschot en werd de hele meute losgelaten. Het werd al snel duidelijk dat de parcoursbouwer het traject had uitgetekend tussen de gazpacho en de tortilla: ellenlange rechte stukken over brede wegen waar meestal geen hond langs de kant stond. Enkel de stukken over de pier en in het centrum, waar ook heel veel ambiance was, waren een verademing. Mijn kuit hield het redelijk goed tot aan kilometer 10, toen ik er opeens weer kramp in begon te krijgen. De pijn was echter nooit van die mate dat ik er echt niet meer mee verder kon en de aanmoedigingen van mijn vriendin gaven me telkens een hernieuwde portie energie ?
Voor wie graag water lust, is de marathon van Malaga de hemel op aarde. Aan water namelijk geen gebrek bij de bevoorradingen (in flesjes gelukkig!), maar daarmee is ook alles gezegd. Hier en daar kon je ook – een bekertje – sportdrank krijgen, en naar het einde toe lagen er stukjes banaan en appelsien. Dit betekent dat je voor het eten vrijwel uitsluitend op jezelf bent aangewezen tijdens de race, toch een teleurstelling.
Nog een verrassing: blijkbaar waren de halve marathon en de marathon samen gestart. Dan zit je lekker op je gemak te lopen in een groepje van tien, en zie je halverwege plots 7 collega’s afslaan naar de finish van de halve, waardoor je nog alleen overblijft met de plaatselijke Alejandro en Manuel.
Het venijn van deze marathon (die verwarrend Zurich Máraton Málaga heet) zat in de staart, want in de laatste kilometers krijg je nog enkele bruggen en stukjes vervelend vals plat te verwerken. Nog een venijnig iets is dat deze marathon maar liefst 600 meter langer is dan de officiële afstand! Ik had mijn horloge te laat ingedrukt, waardoor ik uiteindelijk na 42,3 kilometer afklokte op 3u21.30, veruit mijn beste prestatie ooit op deze afstand. Aan de finish vernam ik van andere lopers dat zij allemaal rond de 42.8 kilometer waren geëindigd. Toch wel een forse afwijking, me dunkt.
Conclusie
Zou ik me opnieuw inschrijven voor Malaga? Die kans is eerder klein. Het grootste pluspunt is dat je op het einde van het jaar nog een marathon kan lopen in stralend weer, maar voor de rest heeft deze wedstrijd toch te weinig om het lijf. Zou ik opnieuw naar Malaga gaan? Absoluut! Hasta la proxima.
